De rode fiets……

Het is nacht, een uur of twee. Moest even uit bed voor een ….. Dan ga ik altijd even voor het raam naar buiten kijken. Het regent, nou ja, wat nu valt krijgen we morgen niet op onze kop. Dan komt er plotseling een man op een rode fiets met grote slingers over de weg langs. Ineens valt hij om. Ik blijf kijken. Misschien moet ik helpen, want hij blijft maar liggen? Ja wat? Het eerste wat ik bedenk is 112 bellen, maar dat is ook zowat. Languit blijft hij over zijn fiets liggen.

Dan komt er een auto aan. Direct krabbelt de man overeind. Gelukkig, geen verwondingen. De auto stopt en de chauffeur draait het raam aan de kant van de man met de fiets open. Waarschijnlijk vraagt hij, of hij kan helpen. Aan de houding van de man leidt ik af, dat hij geen hulp nodig heeft. Dan komt de man uit de auto en ze spreken maar met elkaar.

Het komt er op neer dat de man van de zwarte auto aanbied om maar in te stappen en de fiets op slot te zetten. Dat maak ik op uit de lichaamstaal. Het is eigenlijk een soort moderne barmhartige Samaritaan. En zo gebeurd het. Tja wat moet je daarvan denken? Was de man met de fiets ziek, of had ie te veel gedronken. Het zal een raadsel blijven. Feit is wel dat de fiets er de volgende dag tot diep in de avond nog steeds staat. Dat weet ik, want de dag erna zit ik op mijn balkon en zie de fiets staan.

Zie een een aantal plezierjachten langs komen. Die hebben net de stuw bij Driel gepasseerd, vandaar meestal een sliert van jachtjes. En erger me toch weer aan die luie mensen, met hun mooie schepen, die de tijd niet nemen om de stootwillen binnenboord te halen! Eigenlijk zijn dat landrotten. Ze varen nota bene stroomopwaarts en vaak hangen die stootkussens in het water en remmen de vaart. Slechts een enkel schip heeft ze netjes opgeborgen bij de boegspriet. Goed zo waterrot!

Peter van Onna